ฉันขายถั่วแต่พระเจ้าของฉันอัลลอฮ์(ซบ.)ไม่ได้ขายถั่วน่ะรู้ใว้ด้วย
..... ครั้งหนึ่งได้มีญะมาอัตดะว่ะห์
จากประเทศอาหรับได้เดินทางไปประเทศปากีสถานเพื่อดะว่ะห์แล้วผู้ใหญ่ที่นั้นได้ตัดสินให้ชายผู้หนึ่งซึ่งมีอาชีพขายถั่วต้มหรือที่เรียกว่า
โจเล นั้นนุสเราะห์คือดูแลให้การช้วยเหลือ ในกิจการงานของคนอาหรับเหล่านั้น
ด้วยกับมารยาทที่ดีของชายผู้นี้และอยู่ด้วยกันหลายวันจากที่อาหรับสังเกตุเห็นอาชีพที่สุดจะธรรมดาๆของชายผู้นี้เลยได้
ถามขึ้นมาว่า
....โอ้ชายผู้ขายถั่วท่านเคยไปต่างประเทศเพื่อดะว่ะห์ผู้คนเหมือนพวกเราไม
ชายผู้นี้ก็ไม่ตอบอะไรก็ แค่เดินไปที่กระเป๋าสะพายแล้วชัก ฟาสปอร์ตแล้วให้อาหรับดู
อาหรับถึงกับตกใจงง เพราะในฟาสปอร์ตนั้น เขาได้เดินทางไปทั้งยุโรป
เอเซียและอีกหลายประเทศเป็นสิบๆประเทศ บังเอิญมีอาหรับคนหนึ่งได้ถามขึ้นมาว่า
นี้ท่านมีอาชีพขายถั่วต้มท่านไปเป็นสิบๆประเทศได้ยังไงกันน่ะ
อาชีพของท่านที่ขายถั่วแค่นี้ก็ไม่น่าจะสามารถไปได้มากขนาดนี้
...ทั้นใดนั้นอาหรับต้องถึงกับสะดุ่งอีกครั้งเพราะชายผู้ขายถั่วตอบว่า
"ใช่ที่ท่านพูดมันอาจจะถูกที่ว่าตัวฉันนั้นขายถั่ว แต่พระเจ้าของฉัน
อัลลอฮ์(ซบ.)นั้นไม่ได้ขายถั่วนะจำใว้ พระองค์สามารถให้ฉันไปที่ไหนก็ได้ตามที่พระองค์ประสงค์
แค่นี้แหละ
อาหรับถึงกับร้องออกอย่างเสียงดังลั่นว่าเรามีเงินมีความสามารถแต่เราไม่สามารถทำได้
เราเชื่อแล้ว
คนที่พระองค์รักและอยากให้ทำงานศาสนาไม่จำเป็นต้องมีเงินมากมายหรอกก็สามารถทำงานศาสนาได้ทั่วโลก
นี้คือเรื่องราวจริงที่เกิดขึ้นในปากีสถาน "อัลลอฮูอักบัร"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น